1- ورود پیامبر گرامی اسلام به دهکده قبا در نزدیکی مدینه
در جریان هجرت پیامبر گرامی اسلام از مکه به مدینه آن حضرت در روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول به دهکده قبا در نزدیکی شهر مدینه فرود آمدند و در آنجا منتظر ماندند تا امیرالمومنین علی علیه السلام به ایشان ملحق شوند.
امیر مومنان در شب های قبل از طریق ذی طوی با همراهان از مکه به سوی مدینه حرکت کردند و جاسوسان قریش هجرت آن بزرگوار و همراهانشان را به بزرگان خبر دادند.

1- ازدواج پیامبر اکرم با حضرت خدیجه سلام الله علیها
در چنین روزی رسول گرامی اسلام در بیست و پنج سالگی یعنی پانزده سال قبل از بعثت، با بانوی بزرگوار قریش حضرت خدیجه بنت خویلد ازدواج نمودند(1).

1-آغاز امامت حضرت ولیعصر علیه السلام
پس از شهادت امام حسن عسکری علیه السلام در هشتم ربیع الاول سال 260 هجری قمری حضرت بقیة الله الاعظم علیه السلام بر مسند امامت تکیه زدند. آری، نهم ربیع الاول مصادف با آغاز امامت موعودی است که چشم همه عاشقان و شیفتگان عدالت و انسانیت به راه اوست. او خواهد آمد تا جهان را از عدل و داد پر کند همانگونه که از ظلم و جور پر شده است.

بر اساس روایات مشهور امام حسن عسکری علیه السلام پس از 28 سال عمر با برکت در هشتم ربیع الاول سال 260هجری قمری در شهر سامرا به دست معتمد عباسی مسموم و به شهادت رسیدند(1).

فضائل اخلاقی و کمالات معنوی آن بزرگوار موجب شده بود نه تنها شیعیان و پیروان ان حضرت بلکه عموم مسلمانان و حتی دشمنان ایشان نیز به عظمت ایشان اعتراف نمایند.
از جمله احمد بن عبیدالله خاقان که دشمنی شدیدی با خاندان پیامبر داشت نقل شده است که می گفت درباره امام حسن عسکری ع از هر کس از منشیان و مردم پرسش می کردند همه به نیکی از او یاد می کردند از آن پس اهمیت ایشان نزد من فزونی یافت زیرا که دوست و دشمن درباره اش سخن نیکو می گفتند (2).

1- هجوم به خانه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها
همانگونه که در وقایع روز نخست ماه ربیع الاول گذشت هنوز مراسم تدفین پیکر مطهر پیامبر گرامی اسلام تمام نشده بود که جماعتی از انصار و مهاجرین در سقیفه بنی ساعده جمع شدند و بر سر جانشینی آن حضرت به نزاع پرداختند که در نهایت با نیرنگ و نقشه ای حساب شده و از پیش طراحی شده ابوبکر بر مسند خلافت نشست و به هر شکلی از مردم بیعت گرفته شد.

بدین شکل سنگ بنای غصب خلافت گذاشته شد و مسندی که مخصوص انبیاء و اولیای خدا بوده و حق مسلم معصومین علیهم السلام به شمار می رفت توسط کسانی که جز به طمع دنیا و حب ریاست و مقام ایمان نیاورده بودند ظالمانه غصب شد.

در این هنگام گروهی از اصحاب پیامبر در خانه امیرالمومنین علیه السلام تحصن و از بیعت با ابوبکر خودداری نمودند. ابوبکر که برای تقویت پایه های خلافت خویش به بیعت آنان سخت نیازمند بود، عمر را به همراه گروهی به سوی آنان روانه کرد.

پس از سه شبانه روز خارج شدن پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم از غار ثور

در سوم ربیع الاول سال 64 هجری قمری سپاهیان شام به فرماندهی حصین بن نمیر شهر مکه معظمه را محاصره کردند و با منجنیق هایی که در بلندی های بیرون شهر نصب کرده بودند آن را هدف قرار دادند و حتی مسجد الحرام و کعبه را نیز سنگباران و سپس به آتش کشیدند.
این محاصره تا هلاکت یزید در چهاردهم ربیع الاول همان سال ادامه داشت.

1- هجرت پیامبر اکرم از مکه به مدینه (مبدا تاریخ اسلام)
پس از آنکه کفار قریش از جریان بیعت دوم پیامبر آگاه شدند در صدد کشتن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برآمدند و برای انجام دادن این توطئه پیشنهاد ابوجهل مورد موافقت همه سران قریش قرار گرفت.

در سی ام ذی الحجه سال 13 هجری قمری هند جگر خوار همسر ابوسفیان و مادر معاویه به جهنم واصل شد. معاویه را به چهار کس نسبت می دهند. مسافر بن ابی عمرو، عماره بن ولید بن مغیره، عباس و صباح ملعون که جوانی خوش سیما بود، خواننده عماره بن ولید و کارگر ابوسفیان بود.
هند با او الفتی خاص داشت و لذا علمای انساب، عتبه بن ابی سفیان را هم از صباح می دانند. هنگامی که هند به معاویه باردار شد، مایل نبود او را در خانه بزاید. لذا کنار کوه اجیاد رفت و آن جا وضع حمل کرد، به این دلیل است که حسان بن ثابت می گوید: فرزندی که در کنار بیابان مکه بدون گهواره روی زمین رها شده، از آن کیست؟(1)

در روز بیست و هشتم ذی الحجه سال 63 هجری قمری واقعه اسف ناک حره در مدینه منوره به وقوع پیوست.(1) پس از واقعه جان سوز کربلا و شهادت امام حسین علیه السلام و نیز اسارت اهل بیت علیهم السلام، عده ای از مردم مدینه به منظور مشاهده روند حکومت یزید بن معاویه لعنه الله علیه راهی شام شدند.