1- شهادت عمار یاسر
در نهم صفر سلا 37 هجری قمری در جریان جنگ صفین،عمار یاسر به درجه والای شهادت نایل شد. کنیه اش ابویقظان، از صحابه نزدیک نبی اکرم صل اللّه علیه و آل و سلم و از یاران با وفای امیر المومنان علیه السلام بود.
او مسلمانی راستین بود که به همراه پدر و مادر خود( یاسر و سمیه) و نیز برادرش عبداللّه در همان روزهای نخستین دعوت پیامبر اسلام صل اللّه علیه و آل و سلم به دین توحید مشرف شدند.

در هشتم صفر سال 36 هجری قمری سلمان، بزرگ صحابی رسول گرامی اسلام در مداین وفات نمود.(1)
او را سلمان بن الاسلام و سلمان پاک و سلمان محمودی لقب داده اند.(2)
و در خطاب به او گفته اند: السلام علیک یا من خلط ایمانه با هل البیت الطاهرین.(3)

1-شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام:
در چنین روزی در سال 50 هجری قمری معاویه که وجود امام حسن مجتبّی علیه السلام را برای امیال خود از جمله بیعت گرفتن برای یزید مانع می دید، با هم دستی جعده، دختر اشعث که از سران خوارج بود،امام را مسوم نمود و در 47 سالگی به شهادت رساند ولی اشهر بین علمای امامیه شهادت حضرت در آخر ماه صفر است.(1)

در پنجم صفر سال 61 هجری قمری شهادت دختر کوچک امام حسین علیه السلام،حضرت رقیه سلام اللّه علیها در شام اتفاق افتاد.(1)
رقیه خاتون در واقعه عاشوراء 3 یا 4 ساله بود و امام حسین علیه السلام بسیار به او مهر می ورزیدند و او نیز به پدر علاقه فراوان داشت.

امام پنجم،حضرت محمّد بن علی بن الحسین علیه السلام بنابر نقل در ماه صفر57 هجری قمری در مدینه به دنیا آمده و جهان را با جمال دل ربایش جلوه ای دیگر بخشید.
کنیه حضرت، ابوجعفر و از القاب مشهور ایشان، باقر یا باقر العلوم علیه السلام می باشد. مادر بزرگوارشان ام عبداللّه سلام اللّه علیها، فاطمه، دختر امام حسن مجتبّی علیه السلام است. لذا امام باقر علیه السلام از مادر هم،علوی هستند، یعنی از پدر حسینی و از مادر حسنی. در جلالت و مقام مادرشان به همین نکته بسنده می کنیم که امام صادق علیه السلام در مورد ایشان فرمودند: در خاندان امام حسن علیه السلام زنی چون او نبود.(1)

1-ورود اسرای اهل بیت علیه السلام به مجلس یزید ملعون
پس از اینکه کاروان اسیران وارد شام شدند آنان را روانه مسجد جامع شهر کردند و در آنجا منتظر ماندند تا اجازه ورود به مجلس یزید صادر شود.

1- وقوع جنگ صفین
روز اوّل ماه صفر سال 38 هجری قمری جنگ صفین رخ داد. ماجرا از آنجا آغاز شد که مولای متقیان علی علیه السلام پس از آن که با پا فشاری مردم خسته از جور بی عدالتی و تشنه عدالت علوی، خلافت ظاهری را پذیرفتند، همان گونه که به مردم وعده کرده بودند از هیچ تخلف و ظلمی چشم پوشی نکردند. به همین علّت در نخستین روزهای خلافت خود، دستور عزل معاویه که صلاحیت حکومت را نداشتند صادر فرمودند. ولی با قلدری تمام از دستور امیر المومنین علیه السلام سرپیچی کرد و به کارشکنی و تضعیف حکومت مولا علی علیه السلام پرداخت.