اسرای اهل بیت علیهم السلام در مجلس ابن زیاد
در روز سیزدهم محرم سال 61 هجری قمری بعد از آن که سرهای مقدس شهدای کربلا را به همراه اسرای کربلا در شهر کوفه گرداندند، اهل بیت امام حسین علیه السلام را وارد دار الاماره ابن زیاد کردند. آن ملعون دستور داد تا سر مقدس ابا عبدالله الحسین علیه السلام را پیش رویش قرار دهند، آن گاه زنان و کودکان را به همراه امام سجاد علیه السلام در حالی که با طناب بسته بودند، وارد مجلس او نمودند و در برابر آن ملعون ایستاده نگه داشتند.

دفن شهدای کربلا
روز دوازدهم محرم سال 61 هجری قمری عده ای از قبیله بنی اسد برای دفن بدن مطهر امام حسین علیه السلام و اجساد مطهر اصحاب امام به کربلا آمدند. اما از آن جا که بدن ها معولا سر نداشتند و بیشتر آن ها بر اثر ضربات شمشیر پاره پاره شده بودند، قابل شناسایی نبودند، بنی اسد متحیر شده بودند. در این هنگام امام سجاد علیه السلام به معجزه الهی تشریف آوردند و بدن ها را یک به یک شناسایی و معرفی نمودند، خود حضرت نیز بدن مطهر پدر را در حالی که به شدت می گریست به خاک سپردند. (1) سپس روی قبر مطهر چنین نوشتند:
هذا قبر الحسین بن علی بن ابی طالب الذی قتلوه عطشانا قریبا

حرکت کاروان اسیران از کربلا
عمر بن سعد ملعون روز یازدهم سال 61 هجری قمری تا ظهر در زمین کربلا ماند و بر کشتگان سپاه خود نماز خواند و آنان را به خاک سپرد در حالی که بدن مطهر سید الشهدا علیه السلام به همراه 72 تن از اصحابش بدون کفن بر زمین گرم کربلا مانده بود. چون روز به نیمه رسید، عمر سعد دستور داد تا اهل بیت امام حسین علیه السلام را بر شترها سوار کردند.

عاشورای حسینی
پیشوای شهیدان سپیده دم عاشورا با اصحاب وفادارش نماز صبح را اقامه نمودند و پس از آن دست های مبارکشان را به سوی آسمان بلند و این گونه با پروردگار خود مناجات کردند: خداوندا تو در دشواری ها همواره پناه و در سختی ها امید من هستی، در آن چه بر من نازل شود پناه و یاورم هستی، پروردگارا از زخم های رنج آوری که قلب را شکسته و چاره را گسسته و دوست را به ناروایی دشته و طعن دشمن را به همراه دارد، به تو شکایت می کنم که امید داشتن به تو، بی نیازی از دل دادن به دیگری ست. پس درهای بسته را بگشای و روزنه های امید را بنمای که همه نعمت ها و تمام خوبی ها از آن توست و تو تنها مقصود و آرزویی. (1)

محاصره خیمه های امام حسین علیه السلام
امام صادق علیه السلام فرمودند: تاسوعا روزی بود که حسین علیه السلام و اصحابش را در کربلا محاصره و سپاهیان شام بر کشتن آن حضرت اجتماع کردند، پسر مرجانه و عمر سعد به دلیل کثرت سپاه و لشکری که برای آن ها جمع شده بود، خوشحال شدند. آن حضرت و اصحابش را ضعیف شمردند، یقین کردن که یاوری برای او نخواهد آمد و اهل عراق حضرتش را یاری نخواهند کرد. سپس فرمودند: پدرم فدای آن کسی که او را غریب و تنها گذاشتند و در تضعیف او کوشیدند. (1)

امام حسین علیه السلام به هیچ وجه راضی به وقوع جنگ نبودند و تلاش فراوان نمودند تا از ایجاد درگیری جلوگیری کنند و به همین جهت با عمر بن سعد ملاقات و ضمن هدایت او، توافق کردند که یا آن حضرت بدون بیعت با یزید به همان مکان که از آن آمده اند برگردند یا به یکی از مرزهای کشور اسلامی بروند و همانند مسلمانان زندگی کنند.

بعد از آن که عبیدالله بن زیاد، سپاهیان فراوانی برای نبرد با امام حسین علیه السلام به کربلا گسیل داشت و آن حضرت را کاملا در محاصره قرارداد، نامه ای به عمر سعد نوشت، به او دستور داد تا میان خیام امام علیه السلام و آب فرات فاصله بیاندازد و اجازه ندهد سپاه امام علیه السلام از آن آب استفاده کنند.(همان طور که به گمان وی عثمان بن عفان از آب منع شد)

یاری خواستن حبیب بن مظاهر از بنی اسد
در این روز حبیب بن مظاهر با اجازه امام حسین علیه السلام برای یاری طلبی از قبیله بنی اسد به میان آن ها رفت و جمعی از آنان را برای کمک راهی کربلا نمود. اما با کارشکنی جاسوسان عمر بن سعد، بین آن ها و قبیله بنی اسد درگیری رخ داد و جمعی از بنی اسد شهید و بقیه ناچار به فرار شدند.(1)

ابن زیاد ملعون حاکم کوفه برای این که مردم را از یاری امام حسین علیه السلام باز دارد، در روز چهارم محرم سال 61 هجری قمری سخنرانی بسیار تندی کرد و آن ها را در صورت یاری امام حسین علیه السلام به قتل و اعدام تهدید نمود.

دعوت جهانی اسلام توسط پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم
پس از تثبیت اسلام در مدینه و نواحی اطراف آن، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در سوم محرم هفتم هجری به منظور اعلام ظهور اسلام و دعوت جهانی به دین مبین، با ارسال نامه ای به پادشاهان و امپراتورهای کشورهای مختلف، رسما دعوت به اسلام را آغاز کرد و تاریخ نویسان تعداد آن ها را بین 12 تا 26 نامه شمرده اند. (1)